چراغ مدینه امشب شده خاموش / صدیقة کبرا گردیده سیه پوش
زهرای مظلومه از دیده گریان است / بهر پدر امشب چون شمع سوزان است  . . .

ختم رُسُل به سوی جنان می‌کند سفر / جان جهانیان ز جهان می‌کند سفر

ریزید خون ز دیده که در آخر صفر / کز پیکر وجود، روان می‌کند سفر

رحلت نبی رحمت تسلیت باد

.

.

.

آه و واویلا، که چشمان پیمبر بسته شد

باب وحی و خانۀ زهرای اطهر بسته شد

دست فتنه، باز شد بازوی حیدر بسته شد

هم عزای مصطفی، هم غربت شیرخداست . . .

.

.

.

دریغا که روح دعا، رفت در خاک / گرفتند از ما روان دعا را

به سوگ محمّد، بگریید، یاران / که زهرا ببیند، سرشک شما را . . .

.

.

.

یا رسول الله

مثل تو دیگر در پهنه زمین تکرار نخواهد شد

اما با تکرار صلوات بر تو، نور حضورت را در قلب خود احساس مى کنیم . . .

.

.

.

جان جهان ز پیکر هستی جدا شده

خاموش، شمع محفل نورالهدی شده

ملک خداست غرق در اندوه و اضطراب

واویلتا عزای رسول خدا شده

.

.

.

باور کنید قامت حیدر خمیده است

رنگ از عذار حضرت زهرا پریده است

باور کنید بغض حسن مانده در گلو

خونِ ‌دل حسین به صورت چکیده است . . .

.

.

.

گفتم که عمر ماه صفر رو به آخر است / دیدم شروع محشر کبرای دیگر است

گردون شده سیاه و فضا پر زدود و آه / تاریک تر ز عرصة تاریک محشر است  . . .

.

.

.

مهرت به کائنات برابر نمی شود / داغی ز ماتم تو فزونتر نمی شود

از داغ جانگداز تو ای گوهر وجود / سنگ است هر دلی که مکدر نمی شود  . . .

.

.

.

ای امت رسول، قیامت بپا کنید/ لبریز، جام دیده ز اشک عزا کنید

در ماتم پیمبر و تنهایی علی / باید برای حضرت زهرا دعا کنید  . . .

.

.

.

آه و واویلتا محشر کبری شده/ روز تنهایی حیدر و زهرا شده

حضرت فاطمه دارد این زمزمه/ السلام علیک، یا رسول الله

.

.

.

در عزای تو ای چراغ راه/ امت اسلام دارد اشک و آه

در غمت از دل ناله‌ها خیزد / دیدۀ هستی اشک غم ریزد  . . .

.

.

.

یا رسول اللّه

امروز ماتم سرای دل را به نام تو، سیه پوش کرده ایم

و نام مبارک تو را با درود و تحیّت بر زبان جاری می سازیم . . .

.

.

.

رحلت رحمۀ للعالمین آمده / ناله از قلب جبریل امین آمده

از ملایک همه آید این زمزمه / السلام علیک، یا رسول الله

.

.

.

که هم‌درد باشید، خیرالنسا را

الهی الهی که اهل مدینه

نبینند، تنهایی مرتضا را

.

.

.

چشم اهل دل ازگریه خونباراست / حضرت مهدی امشب عزاداراست

خاک غم امروز برفرق عالم شد / سینه شیعه دریای ماتم شد  . . .

.

.

.

اهل عالم عزای خاتم الانبیاست / همه جا کربلای خاتم الانبیاست

زین بلای عظیم گشته امت یتیم  / السلام علیک، یا رسول الله

.

.

.

روز عزای مسلمین است / در ناله جبریل امین است

مدینه شده غرق سوگ و ماتم / بهر مجتبی و نبی اکرم

.

.

.

ای مدینـه دگـر مصطفی نداری / ناله کن که شده وقت سوگواری

اشک زینب از دیده می‌ریزد / آتـش از بیت فاطمه خیزد  . . .

.

.

.

با وفات احمد زنده شد جهالت / ز آتش ستم سوخت گلشن عدالت

نخله دین را به تبر شکستند / ثمر بریدند و شجر شکستند  . . .

.

.

.

آید از مدینه پیک غم با فغان / که رسول اکرم رفته از این جهان

خاطر بَضعه ُالنبی شکسته / گرد یتیمی به رخش نشسته . . .

رحلت نبی رحمت تسلیت باد

.

.

.

گرد ملال بر رخ اسلام و مسلمین / اشک عزا به دیدة زهرای اطهر است

گفتم چه روی داده که زهرا زند به سر / دیدم که روز، روز عزای پیمبر است  . . .

.

.

.

مدینه، چه کردی رسول خدا را / گرفتی ز ما خاتم‌الانبیا را

چه بیدادگر بود، این چرخ گردون / که خاک یتیمی، به سر ریخت ما را  . . .

.

.

.

سوگ رسول یا که غم بی‌نهایت است / یا نقشۀ شکستن رکن هدایت است

تیغ سقیفه گشته حمایل به دست خصم / او را هوای حمله به بیت ولایت است  . . .

.

.

.

ای آسمان بگرد و دل از غصه چاک کن / خود را نهان چو جسم پیمبر به خاک کن

دستی برون ز خاک کن ای ختم انبیا / اشک غم حسین و حسن را تو پاک کن  . . .