۲۰رو ضربدر ۷۷۷ کن دوباره در ۱۳ ضربش کن هر چی شد تو همونی !

جهان چیزی شبیه موهای توست ، سیاه و سرکش و پیچیده

خیال کن چه بی بختم من! ، که به نسیمی حتی

جهانم آشوب می شود








سلام گل قشنگم ، آسمون یه رنگم / کاش بدونی عزیزم ، چقدر برات دلتنگم   







آنقدر با آتش دل ساختم تا سوختم / بی تو ای آرام جان یا ساختم یا سوختم    







قلب من اندازه ی مشت منه / مشتمو برای تو وا می کنم

چشم من اندازه ی پنجره هاست / تو رو بی پرده تماشا می کنم   







بستن زلف رها سنگدلی می خواهد / دل شکستن به خدا سنگدلی می خواهد

چون دلت حال مرا دید نپرسید چرا / سنگ ماندن به خدا سنگدلی می خواهد  







خواهم که در این غمکده آرام بمیرم / گمنام سفر کرده و گمنام بمیرم

خواهم ز خدایم که به دلخواه بمیرم / یعنی که تو را بینم و آنگاه بمیرم   







یادت ای دوست بخیر ، بهترینم خوبی ؟ خبری نیست ز تو !

دل من می خواهد که بدانی بی تو دل من اندازه ی دنیا تنگ است   







خوش تر از قالی کرمان غزلی ساخته ام / نخ به نخ زیر قدمهای تو انداخته ام

من همان قالی پا خورده ی خاک آلودم / که رخم زیر قدمهای تو انداخته ام    







من روزگار را با غم یار طی کنم ، تا در دل این غم است ، غم روزگار چیست ؟







در زدم او گفت جانم کیستی / گفتمش تو عاشق من نیستی ؟

گفت نه ، اما ببینم تا به کی / پشت این در منتظر می ایستی   







در دل و جان خانه کردی عاقبت / هر دو را دیوانه کردی عاقبت

ای ز عشقت عالمی ویران شده / ترک این ویرانه کردی عاقبت   







گویند که مردمان غم دیوانه می خورند / دیوانه هم شدیم و غم ما کسی نخورد   







دوستت دارم با “س” سوزن ، به همه بگو تا بسوزن !







به نیوتن بگویید

هر عملی را عکس العملی نیست!

اگر بود

اینهمه عاشقانه های من

بی جواب نمی ماند!







نه اینکه بی تو ممکن نیست نه اینکه بی تو میمیرم / به قدری مسریه حالت که دارم عشق